de Lecrin Vallei, Spanje, juni 2024

Op pad zonder plan

Gisteren gingen we op avontuur, al wisten we dat niet op voorhand. We kregen vanuit de B&B El Pino Retreat de tip om de wandeling van de Barranco de la Luna te doen. We kregen een insectenspray mee en waterschoenen (welliswaar een maat te klein, maar het lukte), want je loopt door het water in de kloof.

Op de parkeerplaats van vertrek kwam er nog een koppel aan en zij trokken onmiddellijk hun waterschoenen aan, dus dat deden we ook maar. We keken nog op het plannetje dat er hing van de wandeling en zagen iets van 15 min. en een uitstippeling van de wandeling in een lus.

Handen en voeten

We keken samen met het andere koppel waar we moesten starten (zij spraken Spaans, wij niet, zij geen Engels…) maar het lukte om met handen en voeten te communiceren. Google translate didn’t made sense.

In het begin van het pad namen we een afslag naar rechts en even verder was er een splitsing. Links was er een private weg, maar ook rechts stond er plots dat je niet door mocht. Samen met Ivan en Eliza zochten we waar het pad liep, maar we vonden geen markeringen. Het terrein was steil en we verspilden heel wat krachten omhoog en omlaag, langs de private weg.

Onder de brandende zon en lachen

Gezien de beste tijd voor de wandeling vóór 14u was, liepen we in de brandende zon. Gelukkig hadden we een hoofddeksel, maar onze watervoorraad slonk zienderogen.

We besloten samen terug te lopen en waar we naar rechts gingen, zagen we verder een paaltje met de markering van de wandeling

We liepen samen al lachend verder, ‘Pancarta, pancarta!’ riep Ivan.

Waren we alleen geweest, misschien waren we dan teruggekeerd… Het koppel bood ons nootjes en fris water aan en we konden er weer tegen.

De kloof van water en licht

Enkele meters verder kruisten we een ander koppel met een baby’tje, de man met natte broekspijpen tot de knieën. Ze waren teruggekeerd omdat ze niet zagen hoe diep het water verder was en ze het risico niet durfden nemen met het baby’tje. Ze hadden ook de signalisatie-uitgang gemist, dus waren ze eveneens al een tijdje onderweg.

We waren nu dus op de juiste weg. In de bedding van de kloof gekomen, was er schaduw, oef. Ivan en Eliza liepen een beetje voor ons en stopten om in het water te lopen. Het krioelde van de insekten. Gelukkig hadden wij dan een spray.

In het begin was het water ondiep, verder moest je je over de rotsen laten glijden en plonsde je tot je middel in het frisse water.

De beloning was een prachtige kloof! (Zie de video hiernaast met het lichtspel!)

Teamwork en blauwe plekken

Op een bepaalde plek bleef Ivan zitten en beweerde dat we niet verder konden. We dachten dat hij bedoelde dat het water te diep was. Ik gooide er een steen in en de plons was niet erg diep. Dat was blijkbaar niet het probleem. Na een tijdje begrepen we dat hij dacht dat we dezelfde weg terug moesten en de stenen te glibberig waren om terug op te klimmen. Met handen en voeten legden we uit dat het een ’rondwandeling’ was. Dus lieten we ons naar beneden glijden met wat blauwe plekken als gevolg.

Allemaal heel blij met ons teamwork bereikten we na 21/2 u de parkeerplek. Ivan knielde bij de laatste ‘Pancarta’ en kustte de grond.

We survived! And made new friends…

Haiku uit de vallei
De naam van de B&B El Pino Retreat onstond door de prachtige oude pijnboom (Pino) die over het huis waakt. De boom inspireerde me tot een haiku. Ik maakte er een postkaartje van met de foto en bijhorende haiku. Het leuke is dat de uitbaters van de B&B, Maria en Christian, deze kaartjes bestelden om hun gasten te verwelkomen, gepersonaliseerd voor El Pino Retreat.

Deze beeldhaiku maakt deel uit van een set van 10 postkaartjes: ‘Foto-Hay-Koetjes’, een verzameling van mijn foto’s en haiku’s.
De kaartjes zijn verkrijgbaar via mijn website (link hieronder)